-
1 dē-lītigō
dē-lītigō —, —, āre, to scold, rail: tumido ore, H. -
2 increpitō
increpitō —, —, āre, freq. [increpo], to keep chiding, urge, scold, nag, harass with words: quid increpitas? V.: vocibus, Cs.: verbis, L.: Belgas, Cs.: aestatem seram, mock at, V.—To urge, encourage: tum Bitiae dedit increpitans, V.* * *increpitare, increpitavi, increpitatus Vchide, utter (noisy) reproaches at -
3 in-crepō
in-crepō uī, itus, āre, to sound, resound, rustle, patter, rattle, whiz: discus increpuit: Corvorum in<*>repuit exercitus alis, V.: Increpuit mālis (canis), <*>napped, V.: tuba terribilem sonitum Increpuit, V. —To transpire, be noised abroad: increpuit suspitio tumultūs: si quid increparet terroris, L.—To cause to resound, make crash: cum Iuppiter atras Increpuit nubīs, O.: ut credam pectus increpare carmina, disturb, H.—To upbraid, chide, scold, rebuke, reprove: gravioribus probris, L.: Caesarem: maledictis omnīs bonos, S.: equos ictu Verberis, O.: me lyrā, Ne, etc., H.: cunctantīs arma capere, urged, L.: ad contionem, to speak angrily, L.: praefecti graviter increpiti, rebuked, L.—To censure, inveigh against: viri discessum: fugam. -
4 iūrgō
iūrgō āvī, ātus, āre [* iūrigus; IV-], to quarrel, brawl, dispute, scold: Cedo, quid iurgabit tecum? T.: iurgare vicinos, non litigare: haec iurgans agebat, with expostulation, L.: istis Iurgatur verbis, is reproached, H. -
5 obiūrgātor
obiūrgātor ōris, m [obiurgo], a chider, scold noster.— Plur: benevoli. -
6 ob-iūrgō
ob-iūrgō āvī, ātus, āre, to chide, scold, blame, rebuke, reprove: ad obiurgandum causa, T.: Caelium: me de Pompei familiaritate, moderately: cum obiurgarer, quod nimio gaudio paene desiperem.—To urge, adjure, exhort earnestly: (epistulā) me, ut firmior sim. -
7 vituperō
vituperō āvī, —, āre [vitium+1 PAR-], to inflict censure, find fault with, blame, censure, reproach, disparage, vituperate: notare ac vituperare: multimodis cum istoc animo es vituperandus, T.: si quis universam (philosophiam) velit vituperare: (Rhodiorum res p.) minime quidem vituperanda.—Prov.: qui caelum vituperant, find fault with heaven itself, Ph.* * *vituperare, vituperavi, vituperatus Vfind fault with, blame, reproach, disparage, scold, censure -
8 convicior
conviciari, conviciatus sum V DEPscold/jeer/revile/insult, utter abuse against; reproach, taunt, rail at (L+S) -
9 delitigo
delitigare, delitigavi, delitigatus V INTRANSdispute wholeheartedly; have it out; scold, rail angrily (L+S) -
10 exagito
exagitare, exagitavi, exagitatus Vdrive out; stir up, disturb continually, harass; attack, scold, discuss -
11 incilo
incilare, incilavi, incilatus Vblame, scold -
12 jurgo
jurgare, jurgavi, jurgatus Vquarrel, scold -
13 objurgo
objurgare, objurgavi, objurgatus Vscold, chide, reproach -
14 iurgo
to quarrel, brawl / scold. -
15 delitigo
dē-lītĭgo, āre, v. n., to scold, rail angrily:iratusque Chremes tumido delitigat ore,
Hor. A. P. 94. -
16 exagito
ex-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a., to drive out of its position or place; to stir up, rouse up, disturb.I.Lit. (very seldom):II. A.ut quicquid faecis subsederit exagitet, et in summum reducat,
Col. 12, 19, 4:vis (venti) exagitata foras erumpitur,
Lucr. 6, 583. — Poet.:lustra ferarum Venatu,
to disturb, Sil. 16, 553:lepus hic aliis exagitandus erit,
to rouse, start, Ov. A. A. 3, 662; cf. Petr. 131, 7.—In gen.:B.insectandis exagitandisque nummariis judicibus,
Cic. Att. 1, 16, 8; cf. Prop. 2, 8, 19:permulti sedes suas patrias, istius injuriis exagitati, reliquerant,
Cic. Verr. 2, 3, 18:ab Suevis complures annos exagitati bello premebantur et agricultura prohibebantur,
Caes. B. G. 4, 1, 2; cf. id. ib. 2, 29 fin.:at omnes di exagitent me, si, etc.,
Hor. S. 2, 6, 54; cf. Ov. F. 5, 141:exagitari verberibus Furiarum,
Suet. Ner. 34:quos flagitium, egestas, conscius animus exagitabat,
Sall. C. 14, 3:senatus vulgi rumoribus exagitatus,
id. ib. 29, 1:rem publicam seditionibus,
id. ib. 51, 32.—In partic.1.To scold, rail at, to attack violently, to censure, criticise, satirize, rally (cf.: objurgo, improbo, increpo, vitupero, calumnior, reprehendo;2.peto, incuso, etc.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,
Caes. B. C. 1, 2, 4:cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus,
Cic. Or. 8 fin.; cf. Suet. Aug. 86:inventi sunt, qui hanc dicendi exercitationem exagitarent atque contemnerent,
Cic. de Or. 3, 16:in rebus palam a consularibus exagitatis et in summam invidiam adductis,
id. Fam. 1, 1 fin.; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3:exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,
Cic. Clu. 36, 101; cf. id. Sull. 21:quod apud Lucilium scite exagitat in Albucio Scaevola, quam lepide lexeis compostae, etc.,
id. Or. 44, 149.—To stir up, irritate, excite:b.coepere (tribuni) senatum criminando plebem exagitare,
Sall. C. 38, 1; cf.vulgum,
id. J. 73, 5.—In a good sense:hujus disputationibus et exagitatus maxime orator est et adjutus,
incited, urged onwards, Cic. Or. 3, 12.—Of abstract objects:in tali tempore tanta vis hominis leniunda quam exagitanda videbatur,
Sall. C. 48, 5; Tac. A. 4, 12.—Transf., to stir up, excite the passions themselves: ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum vocem, Cic. Att. 3, 7, 2;tristes curas,
Luc. 8, 44:furores immiti corde,
Cat. 64, 94. -
17 inclamito
inclāmĭto, āre, v. freq. a. [id.], to call out or exclaim against one; hence, to abuse, scold:inclamitor quasi servus,
Plaut. Ep. 5, 2, 46. -
18 inclamo
in-clāmo, āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.To cry out to, to call upon, in a good or bad sense.A.In a good sense (class.), to call upon for assistance, to invoke.(α).With acc.:(β).comitem suum inclamavit,
Cic. Inv. 2, 4, 14:Fulvium Taurea nomine inclamavit,
Liv. 26, 15, 11:delphinus inclamatus a puero,
Plin. 9, 8, 8, § 25: nomen alicujus, Cael. ap. Quint. 4, 2, 124.—Absol.:B.ita te para, ut, si inclamaro, advoles,
call out, Cic. Att. 2, 18 fin.; cf. id. ib. 2, 20, 5:nemo inclamavit patronorum,
id. de Or. 1, 53 fin.:quasi inclamaret aut testaretur locutus est,
Quint. 11, 3, 172.—In a bad sense, to call out against, exclaim against, rebuke, scold, revile, abuse (mostly ante-class. and post-Aug.; perh. not in Cic.): inclamare conviciis et maledictis insectari, Paul. ex Fest. p. 108 Müll.:II.nolito acriter Eum inclamare,
Plaut. Cist. 1, 1, 111:aliquem,
id. Mil. 4, 2, 44; id. Stich. 2, 2, 4; id. Truc. 3, 2, 4:in aliquem,
to cry out aloud, Gell. 5, 9 fin.:contra aliquem voce quam maximā,
Aur. Vict. Epit. 12 fin.; cf.:quo tu turpissime, magnā Inclamat voce,
Hor. S. 1, 9, 76:pastorum unus... inclamat alios, quid cessarent, cum, etc.,
loudly remonstrates, Liv. 10, 4, 8.—To cry aloud, call out. —With dat.:dum Albanus exercitus inclamat Curiatiis, uti opem ferant fratri,
Liv. 1, 25, 9:timidae puellae,
Ov. Am. 1, 7, 45. -
19 jurgo
jurgo, āvi, ātum (ante-class. jurigo, Plaut. Merc. 1, 2, 9; Brix ad Trin. 1, 2, 30), 1, v. n. and a. [from jus, not a compound of ago, v. Ritschl. Opusc. 2, 427].I. A.To quarrel, brawl, dispute, scold:B.cedo, quid jurgabit tecum?
Ter. Andr. 2, 3, 15:cum Davo egomet vidi jurgantem ancillam,
id. ib. 5, 1, 19; Suet. Ner. 5:jurgare igitur lex putat inter se vicinos, non litigare,
Cic. Rep. 4, 8, 4 (ap. Non. p. 430):ne jurgares quod,
Hor. Ep. 2, 2, 22.—To sue at law:II.apud aediles adversus lenones jurgare (al. jurgari),
Just. 21, 5, 7: in proprio foro, Cod. Th. 2, 1, 6; 11, 33, 1.—Act., to chide, censure, blame:haec jurgans,
Liv. 8, 33; 10, 35:istis Jurgatur verbis,
Hor. S. 2, 2, 100. -
20 objurgo
ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 ( part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.I.In gen.:(β).objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste,
Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis,
Plaut. Bacch. 4, 9, 97:hanc,
id. Trin. 2, 2, 74:objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens,
Cic. Cael. 11, 25:monendi amici saepe sunt et objurgandi,
id. Lael. 24, 88; 90:ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,
id. Fam. 3, 8, 6:aliquem molli bracchio de aliquā re,
moderately, id. Att. 2, 1, 6:cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem,
id. Fam. 2, 9, 2.—With an abstract object:Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,
Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5:si objurgaret populi segnitiem,
Quint. 6, 5, 8:fatum,
Sen. Ep. 93, 1:naturam,
id. ib. 107, 9.— Absol.:recte objurgat,
Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7:cum objurgamus, maledicimus,
id. 3, 4, 3.—With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. epitiman tini), Diom. p. 305 P.:II.objurgavi eos,
Vulg. 2 Esdr. 13, 25.—With double acc.:objurgare haec me,
Plaut. Merc. 1, 1, 46.—Transf.* A.To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof:2.objurgans me a peccatis,
Plaut. Trin. 3, 2, 54.—To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly:B.quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim,
Cic. Att. 3, 15, 1.—Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.):colaphis objurgare puerum,
Petr. 34:verberibus,
Sen. Ira, 3, 12, 6:flagris,
Suet. Oth. 2:ferulis,
id. Calig. 20:soleā rubrā,
Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
scold — n shrew, vixen, termagant, *virago, amazon scold vb Scold, upbraid, rate, berate, tongue lash, jaw, bawl, chew out, wig, rail, revile, vituperate can all mean to reprove, reproach, or censure angrily, harshly, and more or less abusively. Scold,… … New Dictionary of Synonyms
scold´er — scold «skohld», verb, noun. –v.t. to find fault with; blame with angry words: »His brother scolded him for breaking the baseball bat. –v.i. 1. to find fault; talk angrily: »Don t scold so much. 2. Obsolete. to quarrel noisily; brawl. ╂[< noun] … Useful english dictionary
Scold — Scold, v. i. [imp. & p. p. {Scolded}; p. pr. & vb. n. {Scolding}.] [Akin to D. schelden, G. schelten, OHG. sceltan, Dan. skielde.] To find fault or rail with rude clamor; to brawl; to utter harsh, rude, boisterous rebuke; to chide sharply or… … The Collaborative International Dictionary of English
Scold — Scold, n. 1. One who scolds, or makes a practice of scolding; esp., a rude, clamorous woman; a shrew. [1913 Webster] She is an irksome, brawling scold. Shak. [1913 Webster] 2. A scolding; a brawl. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
scold — [skəuld US skould] v [T] [Date: 1200 1300; Origin: Probably from a Scandinavian language] to angrily criticize someone, especially a child, about something they have done = ↑tell off ▪ Do not scold the puppy, but simply and firmly say no. scold… … Dictionary of contemporary English
scold — scold·er; scold·ing·ly; scold; … English syllables
Scold — Scold, v. t. To chide with rudeness and clamor; to rate; also, to rebuke or reprove with severity. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
scold — [skōld] n. [ME scolde < ON skald, poet (prob. of satirical verses)] a person, esp. a woman, who habitually uses abusive language vt. [ME scolden < the n.] to find fault with angrily; rebuke or chide severely vi. 1. to find fault angrily 2.… … English World dictionary
scold's bit — or scold s bridle, = branks. (Cf. ↑branks) … Useful english dictionary
scold´ing|ly — scold|ing «SKOHL dihng», adjective, noun. –adj. that scolds: »I have seen tempests, when the scolding winds have riv d the knotty oaks (Shakespeare). –n. the act of a person who scolds: »Wnot mamma often in an ill humor; and were they not all… … Useful english dictionary
scold|ing — «SKOHL dihng», adjective, noun. –adj. that scolds: »I have seen tempests, when the scolding winds have riv d the knotty oaks (Shakespeare). –n. the act of a person who scolds: »Wnot mamma often in an ill humor; and were they not all used to her… … Useful english dictionary