Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

To scold

  • 1 dē-lītigō

        dē-lītigō —, —, āre,    to scold, rail: tumido ore, H.

    Latin-English dictionary > dē-lītigō

  • 2 increpitō

        increpitō —, —, āre, freq.    [increpo], to keep chiding, urge, scold, nag, harass with words: quid increpitas? V.: vocibus, Cs.: verbis, L.: Belgas, Cs.: aestatem seram, mock at, V.—To urge, encourage: tum Bitiae dedit increpitans, V.
    * * *
    increpitare, increpitavi, increpitatus V
    chide, utter (noisy) reproaches at

    Latin-English dictionary > increpitō

  • 3 in-crepō

        in-crepō uī, itus, āre,    to sound, resound, rustle, patter, rattle, whiz: discus increpuit: Corvorum in<*>repuit exercitus alis, V.: Increpuit mālis (canis), <*>napped, V.: tuba terribilem sonitum Increpuit, V. —To transpire, be noised abroad: increpuit suspitio tumultūs: si quid increparet terroris, L.—To cause to resound, make crash: cum Iuppiter atras Increpuit nubīs, O.: ut credam pectus increpare carmina, disturb, H.—To upbraid, chide, scold, rebuke, reprove: gravioribus probris, L.: Caesarem: maledictis omnīs bonos, S.: equos ictu Verberis, O.: me lyrā, Ne, etc., H.: cunctantīs arma capere, urged, L.: ad contionem, to speak angrily, L.: praefecti graviter increpiti, rebuked, L.—To censure, inveigh against: viri discessum: fugam.

    Latin-English dictionary > in-crepō

  • 4 iūrgō

        iūrgō āvī, ātus, āre    [* iūrigus; IV-], to quarrel, brawl, dispute, scold: Cedo, quid iurgabit tecum? T.: iurgare vicinos, non litigare: haec iurgans agebat, with expostulation, L.: istis Iurgatur verbis, is reproached, H.

    Latin-English dictionary > iūrgō

  • 5 obiūrgātor

        obiūrgātor ōris, m    [obiurgo], a chider, scold noster.— Plur: benevoli.

    Latin-English dictionary > obiūrgātor

  • 6 ob-iūrgō

        ob-iūrgō āvī, ātus, āre,    to chide, scold, blame, rebuke, reprove: ad obiurgandum causa, T.: Caelium: me de Pompei familiaritate, moderately: cum obiurgarer, quod nimio gaudio paene desiperem.—To urge, adjure, exhort earnestly: (epistulā) me, ut firmior sim.

    Latin-English dictionary > ob-iūrgō

  • 7 vituperō

        vituperō āvī, —, āre    [vitium+1 PAR-], to inflict censure, find fault with, blame, censure, reproach, disparage, vituperate: notare ac vituperare: multimodis cum istoc animo es vituperandus, T.: si quis universam (philosophiam) velit vituperare: (Rhodiorum res p.) minime quidem vituperanda.—Prov.: qui caelum vituperant, find fault with heaven itself, Ph.
    * * *
    vituperare, vituperavi, vituperatus V
    find fault with, blame, reproach, disparage, scold, censure

    Latin-English dictionary > vituperō

  • 8 convicior

    conviciari, conviciatus sum V DEP
    scold/jeer/revile/insult, utter abuse against; reproach, taunt, rail at (L+S)

    Latin-English dictionary > convicior

  • 9 delitigo

    delitigare, delitigavi, delitigatus V INTRANS
    dispute wholeheartedly; have it out; scold, rail angrily (L+S)

    Latin-English dictionary > delitigo

  • 10 exagito

    exagitare, exagitavi, exagitatus V
    drive out; stir up, disturb continually, harass; attack, scold, discuss

    Latin-English dictionary > exagito

  • 11 incilo

    incilare, incilavi, incilatus V
    blame, scold

    Latin-English dictionary > incilo

  • 12 jurgo

    jurgare, jurgavi, jurgatus V
    quarrel, scold

    Latin-English dictionary > jurgo

  • 13 objurgo

    objurgare, objurgavi, objurgatus V
    scold, chide, reproach

    Latin-English dictionary > objurgo

  • 14 iurgo

    to quarrel, brawl / scold.

    Latin-English dictionary of medieval > iurgo

  • 15 delitigo

    dē-lītĭgo, āre, v. n., to scold, rail angrily:

    iratusque Chremes tumido delitigat ore,

    Hor. A. P. 94.

    Lewis & Short latin dictionary > delitigo

  • 16 exagito

    ex-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a., to drive out of its position or place; to stir up, rouse up, disturb.
    I.
    Lit. (very seldom):

    ut quicquid faecis subsederit exagitet, et in summum reducat,

    Col. 12, 19, 4:

    vis (venti) exagitata foras erumpitur,

    Lucr. 6, 583. — Poet.:

    lustra ferarum Venatu,

    to disturb, Sil. 16, 553:

    lepus hic aliis exagitandus erit,

    to rouse, start, Ov. A. A. 3, 662; cf. Petr. 131, 7.—
    II.
    Trop., to rouse up (qs. like a wild beast), to disquiet, harass, persecute, disturb, torment.
    A.
    In gen.:

    insectandis exagitandisque nummariis judicibus,

    Cic. Att. 1, 16, 8; cf. Prop. 2, 8, 19:

    permulti sedes suas patrias, istius injuriis exagitati, reliquerant,

    Cic. Verr. 2, 3, 18:

    ab Suevis complures annos exagitati bello premebantur et agricultura prohibebantur,

    Caes. B. G. 4, 1, 2; cf. id. ib. 2, 29 fin.:

    at omnes di exagitent me, si, etc.,

    Hor. S. 2, 6, 54; cf. Ov. F. 5, 141:

    exagitari verberibus Furiarum,

    Suet. Ner. 34:

    quos flagitium, egestas, conscius animus exagitabat,

    Sall. C. 14, 3:

    senatus vulgi rumoribus exagitatus,

    id. ib. 29, 1:

    rem publicam seditionibus,

    id. ib. 51, 32.—
    B.
    In partic.
    1.
    To scold, rail at, to attack violently, to censure, criticise, satirize, rally (cf.: objurgo, improbo, increpo, vitupero, calumnior, reprehendo;

    peto, incuso, etc.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2, 4:

    cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus,

    Cic. Or. 8 fin.; cf. Suet. Aug. 86:

    inventi sunt, qui hanc dicendi exercitationem exagitarent atque contemnerent,

    Cic. de Or. 3, 16:

    in rebus palam a consularibus exagitatis et in summam invidiam adductis,

    id. Fam. 1, 1 fin.; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3:

    exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,

    Cic. Clu. 36, 101; cf. id. Sull. 21:

    quod apud Lucilium scite exagitat in Albucio Scaevola, quam lepide lexeis compostae, etc.,

    id. Or. 44, 149.—
    2.
    To stir up, irritate, excite:

    coepere (tribuni) senatum criminando plebem exagitare,

    Sall. C. 38, 1; cf.

    vulgum,

    id. J. 73, 5.—In a good sense:

    hujus disputationibus et exagitatus maxime orator est et adjutus,

    incited, urged onwards, Cic. Or. 3, 12.—Of abstract objects:

    in tali tempore tanta vis hominis leniunda quam exagitanda videbatur,

    Sall. C. 48, 5; Tac. A. 4, 12.—
    b.
    Transf., to stir up, excite the passions themselves: ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum vocem, Cic. Att. 3, 7, 2;

    tristes curas,

    Luc. 8, 44:

    furores immiti corde,

    Cat. 64, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > exagito

  • 17 inclamito

    inclāmĭto, āre, v. freq. a. [id.], to call out or exclaim against one; hence, to abuse, scold:

    inclamitor quasi servus,

    Plaut. Ep. 5, 2, 46.

    Lewis & Short latin dictionary > inclamito

  • 18 inclamo

    in-clāmo, āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    To cry out to, to call upon, in a good or bad sense.
    A.
    In a good sense (class.), to call upon for assistance, to invoke.
    (α).
    With acc.:

    comitem suum inclamavit,

    Cic. Inv. 2, 4, 14:

    Fulvium Taurea nomine inclamavit,

    Liv. 26, 15, 11:

    delphinus inclamatus a puero,

    Plin. 9, 8, 8, § 25: nomen alicujus, Cael. ap. Quint. 4, 2, 124.—
    (β).
    Absol.:

    ita te para, ut, si inclamaro, advoles,

    call out, Cic. Att. 2, 18 fin.; cf. id. ib. 2, 20, 5:

    nemo inclamavit patronorum,

    id. de Or. 1, 53 fin.:

    quasi inclamaret aut testaretur locutus est,

    Quint. 11, 3, 172.—
    B.
    In a bad sense, to call out against, exclaim against, rebuke, scold, revile, abuse (mostly ante-class. and post-Aug.; perh. not in Cic.): inclamare conviciis et maledictis insectari, Paul. ex Fest. p. 108 Müll.:

    nolito acriter Eum inclamare,

    Plaut. Cist. 1, 1, 111:

    aliquem,

    id. Mil. 4, 2, 44; id. Stich. 2, 2, 4; id. Truc. 3, 2, 4:

    in aliquem,

    to cry out aloud, Gell. 5, 9 fin.:

    contra aliquem voce quam maximā,

    Aur. Vict. Epit. 12 fin.; cf.:

    quo tu turpissime, magnā Inclamat voce,

    Hor. S. 1, 9, 76:

    pastorum unus... inclamat alios, quid cessarent, cum, etc.,

    loudly remonstrates, Liv. 10, 4, 8.—
    II.
    To cry aloud, call out. —With dat.:

    dum Albanus exercitus inclamat Curiatiis, uti opem ferant fratri,

    Liv. 1, 25, 9:

    timidae puellae,

    Ov. Am. 1, 7, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > inclamo

  • 19 jurgo

    jurgo, āvi, ātum (ante-class. jurigo, Plaut. Merc. 1, 2, 9; Brix ad Trin. 1, 2, 30), 1, v. n. and a. [from jus, not a compound of ago, v. Ritschl. Opusc. 2, 427].
    I. A.
    To quarrel, brawl, dispute, scold:

    cedo, quid jurgabit tecum?

    Ter. Andr. 2, 3, 15:

    cum Davo egomet vidi jurgantem ancillam,

    id. ib. 5, 1, 19; Suet. Ner. 5:

    jurgare igitur lex putat inter se vicinos, non litigare,

    Cic. Rep. 4, 8, 4 (ap. Non. p. 430):

    ne jurgares quod,

    Hor. Ep. 2, 2, 22.—
    B.
    To sue at law:

    apud aediles adversus lenones jurgare (al. jurgari),

    Just. 21, 5, 7: in proprio foro, Cod. Th. 2, 1, 6; 11, 33, 1.—
    II.
    Act., to chide, censure, blame:

    haec jurgans,

    Liv. 8, 33; 10, 35:

    istis Jurgatur verbis,

    Hor. S. 2, 2, 100.

    Lewis & Short latin dictionary > jurgo

  • 20 objurgo

    ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 ( part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.
    I.
    In gen.:

    objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste,

    Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:

    Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 97:

    hanc,

    id. Trin. 2, 2, 74:

    objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens,

    Cic. Cael. 11, 25:

    monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    id. Lael. 24, 88; 90:

    ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,

    id. Fam. 3, 8, 6:

    aliquem molli bracchio de aliquā re,

    moderately, id. Att. 2, 1, 6:

    cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem,

    id. Fam. 2, 9, 2.—With an abstract object:

    Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5:

    si objurgaret populi segnitiem,

    Quint. 6, 5, 8:

    fatum,

    Sen. Ep. 93, 1:

    naturam,

    id. ib. 107, 9.— Absol.:

    recte objurgat,

    Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7:

    cum objurgamus, maledicimus,

    id. 3, 4, 3.—
    (β).
    With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. epitiman tini), Diom. p. 305 P.:

    objurgavi eos,

    Vulg. 2 Esdr. 13, 25.—With double acc.:

    objurgare haec me,

    Plaut. Merc. 1, 1, 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof:

    objurgans me a peccatis,

    Plaut. Trin. 3, 2, 54.—
    2.
    To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly:

    quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim,

    Cic. Att. 3, 15, 1.—
    B.
    Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.):

    colaphis objurgare puerum,

    Petr. 34:

    verberibus,

    Sen. Ira, 3, 12, 6:

    flagris,

    Suet. Oth. 2:

    ferulis,

    id. Calig. 20:

    soleā rubrā,

    Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > objurgo

См. также в других словарях:

  • scold — n shrew, vixen, termagant, *virago, amazon scold vb Scold, upbraid, rate, berate, tongue lash, jaw, bawl, chew out, wig, rail, revile, vituperate can all mean to reprove, reproach, or censure angrily, harshly, and more or less abusively. Scold,… …   New Dictionary of Synonyms

  • scold´er — scold «skohld», verb, noun. –v.t. to find fault with; blame with angry words: »His brother scolded him for breaking the baseball bat. –v.i. 1. to find fault; talk angrily: »Don t scold so much. 2. Obsolete. to quarrel noisily; brawl. ╂[< noun] …   Useful english dictionary

  • Scold — Scold, v. i. [imp. & p. p. {Scolded}; p. pr. & vb. n. {Scolding}.] [Akin to D. schelden, G. schelten, OHG. sceltan, Dan. skielde.] To find fault or rail with rude clamor; to brawl; to utter harsh, rude, boisterous rebuke; to chide sharply or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Scold — Scold, n. 1. One who scolds, or makes a practice of scolding; esp., a rude, clamorous woman; a shrew. [1913 Webster] She is an irksome, brawling scold. Shak. [1913 Webster] 2. A scolding; a brawl. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • scold — [skəuld US skould] v [T] [Date: 1200 1300; Origin: Probably from a Scandinavian language] to angrily criticize someone, especially a child, about something they have done = ↑tell off ▪ Do not scold the puppy, but simply and firmly say no. scold… …   Dictionary of contemporary English

  • scold — scold·er; scold·ing·ly; scold; …   English syllables

  • Scold — Scold, v. t. To chide with rudeness and clamor; to rate; also, to rebuke or reprove with severity. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • scold — [skōld] n. [ME scolde < ON skald, poet (prob. of satirical verses)] a person, esp. a woman, who habitually uses abusive language vt. [ME scolden < the n.] to find fault with angrily; rebuke or chide severely vi. 1. to find fault angrily 2.… …   English World dictionary

  • scold's bit — or scold s bridle, = branks. (Cf. ↑branks) …   Useful english dictionary

  • scold´ing|ly — scold|ing «SKOHL dihng», adjective, noun. –adj. that scolds: »I have seen tempests, when the scolding winds have riv d the knotty oaks (Shakespeare). –n. the act of a person who scolds: »Wnot mamma often in an ill humor; and were they not all… …   Useful english dictionary

  • scold|ing — «SKOHL dihng», adjective, noun. –adj. that scolds: »I have seen tempests, when the scolding winds have riv d the knotty oaks (Shakespeare). –n. the act of a person who scolds: »Wnot mamma often in an ill humor; and were they not all used to her… …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»